Covid 19 pandemia dela eta, Silvia Federiciren adierazpenak batu ditugu (Traficantes de Sueños argitaletxearen youtube kanalean, gazteleraz):
Guk, feministok, mundu osoko emakumeen mugimenduek, duela urte asko errepikatu genuen sistema honek ez duela gure etorkizuna, gure bizitza bermatzen. Sistema honek hainbat modutan hiltzen gaitu, era desberdinetan baina elkarren artean lotuta daude: nekazaritza industrializatuak hiltzen gaitu: diabetea, kolesterola eragiten digu… 2019an, 4 milioi pertsona baino gehiago hil ziren mundu osoan, fast food pozoitsu horrengatik. Baita uren kutsaduragatik eta pestizidengatik ere.
Munduko emakumeak, nekazariak, indigenak, hirikoak, bizitza eta etorkizuna ematen digunaren alde, gizarte desberdin baten aldeko borrokaren lehen ildoa dira.
Oso garrantzitsua da esatea pandemiak oso agerian utzi duela zer gertatzen den hurrengo hondameni guztien ondorioz: gerra, kaleratze, deslokalizazio, desjabetze, eremutik kanporatze, ingurumenaren kutsadura eta natura suntsiketen ondorioz.
Hurrengo adibideak etsipena areagotzen du: Egun Estatu Batuetan, 20 mila pertsona hil dira koronabirusaren ondorioz. Izugarria, beldurgarria da. Iaz bakarrik, 48 mila pertsonak egin zuten beren buruaz beste, bizitza gero eta tristeagoa eta zailagoa delako.
Beti bezala, gehien sufritzen dutenak emakumeak dira. Orain zaintzaile-langile gisa (erizainak, dendetako kutxazainak) lehenengo lerroan ikus ditzakegu. Etxean ere lan gehiago egiten dute seme-alabak mehatxutik babestuz, zainduz, beldurrik izan ez dezaten.
Ugalketaren garrantzia
Horrek guztiak ugalketaren garrantzia agerian utzi du. Erreprodukzioa ugalketa, zainketa, hazkuntza, janaria prestatzea, gaixoei laguntzea eta natura zaintzea da; nekazaritza iraunkorra da; eta emakumeak dira lehen langileak. Nekazaritza mota hori ez da irabaziak lortzeko, familiaren mantenurako baizik. Horrela kontrolatuko da gorputzean sartzen dugunak ez gaituela hilko, elikatu baizik.
Irabazietan oinarritutako nekazaritza industrializatuak minbizia eta beste gaixotasun asko sortzen ditu. Nekazaritza txikian, ordea, jendeak harreman oso zuzena du naturarekin. Globalizazioak, irabazian oinarritutako produkzioaren nazioarteko banaketak, ez du inolako zentzurik. Ez da bidezkoa Txinatik datorren sagarra edo hemendik milaka kilometrora ekoiztutakoa kontsumitzea.
«Ugalketa da etorkizuna, funtsezko eremu estrategikoa. Ugalketak bizitza esan nahi du, geroa»
Beraz, ugalketa da etorkizuna, funtsezko eremu estrategikoa. Ugalketak bizitza esan nahi du, geroa. Sistema kapitalista batean bizi gara, eta funtsezko arazoa, jasanezina egiten duena da bizitzaren erreprodukzioaren menderakuntzan oinarritzen dela sistematikoki. Gure bizitzaren, gure etorkizunaren mendekotasunean.
Irabazi indibidualean oinarritzen da, konpainia eta korporazio handien irabazian. Hori da kapitalismoa, giza lanaren ustiapen eta ugalketaren mendekotasuna. Argi ikusten da martxan jartzen dituzten neurri politiko eta ekonomiko guztiek helburu hori dutela.
Emakumeak ari dira borrokan. Emakumeen mugimenduak estrategikoki garrantzitsuak dira gaur egun, eta ugalketaren garrantzia berreskuratzea dute ardatz, hau da, sortu dugun gizarte-aberastasuna, lurra, ura edo oihanen gaineko kontrola.
Antolatzeko modu berri bat
Antolatzeko modu berri bat sortu behar da. Emakume-sareen arteko loturak indartzen ari dira, estatuari aurre egiteko gaitasuna handitzeko ez ezik, beste gizarte-mota bat ezartzeko ere bai. Estatu espainiarrean eta Latinoamerikan esaten den bezala: bizitza erdigunean duen gizartea, ugalketa-forma solidarioagoekin lortu nahi dugu.
Urte askoan, mundu osoko kideekin komunen politikaz hitz egin dugu. Kontzeptu hori ez da inoiz hain argi egiaztatu. Taldean pentsatzea, ez izaki isolatu gisa. Eguneroko bizitza, lana, etorkizuna pentsatzea.
Orain izurrite honen izenean gu isolatzen saiatzen ari dira. Kontu handia izan behar dugu. Hiltzeko beldurra oso indartsua da, oso zilegia, eta isolatzen jarraitzeko erabiliko dute, protestak oztopatzeko.
Garrantzitsua da bizitzaren kontrola berreskuratzen eta erabaki kolektiboak hartzen hastea. Horrek esan nahi du, halaber, gure borrokaren zati bat dela Estatuari gizarte-aberastasuna berreskuratzeko modua ezartzea. Estatuak gure osasuna zaintzeko lekuak birkokatu behar ditu. Orain, etxean edo ospitalean bakarrik egon gaitezke. Jende askok du ospitalera joateko beldurra, badakielako infektatu egin daitekeela. Ospitalea ez da soilik osasuna zaintzeko gunea. Protekzio-baliabiderik ez dagoen lekua da, eta lanean ari direnak arriskuan daude.
Horrek agerian uzten du garrantzitsua dela birkokatzea, komunitatearen egiturak izatea, noizbait herrialde askok izan duten bezala. Neoliberalismoaren aurretik klinika txikiak egiten zituzten, non pertsona bat joan zitekeen ospitalera joan beharrean. Egitura horretan zainketa kontrol handiagoa egin zitekeen. Auzoko jendearen, komunitateko jendearen eta erakundeetan lan egiten dutenen arteko trukea ezar liteke. Egitura hori suspertu behar dugu.
«Gizartearen helburuak ongizatea eta bizi ona izan behar du, eta ez irabazi pribatua»
Kontua ez da Estatua bai ala ez. Argi dago beharrezkoa dela erakundeetatik iristen diren egiturak erabiltzea, ez baitugu alternatibarik. Aukera bat da denon artean hausnartzea zer behar dugun, gure osasunari buruz, elikadurari buruz, lurraldeari buruz, gure bizitzari eragiten dioten egoera guztiei buruz.
«Borroka zabala behar dugu»
Bien bitartean, nekazaritza eta osasuna birkokatzeko eta kontrol kolektiborako, elkar ulertzeko eta erabakiak hartzeko moduak sortu behar ditugu.
Uste dut garrantzitsua dela koronabirusaren aurreko eguneroko errealitateari buruz gogoeta egitea. Estatu Batuetan, 2017-2018 aldian 60.000 pertsona baino gehiago hil ziren gripearen ondorioz eta 1,5 milioi pertsona inguru minbiziz. Milaka eta milaka hiltzen dira diabetesak jota. Estatistika izugarria da.
Etengabe hiltzen den sistema batean bizi gara. Gerrari dagokionez, urteetan eta urteetan Estatu Batuak-ek eta Europako Erkidegoak Ekialde Ertaina eta orain Afrikako iparraldea suntsitu dituen etengabeko gerra-egoera sortu dute.
Emakumeak garen aldetik, feministak garen aldetik, bizitzaren erreprodukzioaren garrantziari buruzko ikuspegi argia izan behar dugu. Zer ahultasun ditugun eta zer behar ditugun. Borroka zabala behar dugula ikus dezakegu, hiriguneetako emakumeak landa-eremuekin lotzen dituen borroka, egitura berriak, elkartasun-lotura berriak eta ugalketa modu berriak sortzeko. Bizitzaren birsorkuntzaren kontzeptuaren arabera, gizartearen helburuak ongizatea eta bizi ona izan behar du, eta ez irabazi pribatua.
