(Clica aquí para acceder a un traductor)
Bilbon eta Gasteizen (19:30ean Arriagan eta elkarretaratzeak deitu dituzte gaur, Bakearen eta Armagabetzearen aldeko Emakumeen Nazioarteko Eguna dela eta. Mireya Forel, Suitzan jaioa eta 1976tik Sevillan bizi dena, Beltzezko Emakumeak mugimenduko kidea da. Capiremov.org webgunean argitaratutako elkarrizketa baten laburpena argitaratzen dugu. Bertan gatazka armatuen sustraien eta ondorioen ikuspegi sakona eta apurtzailea eskaintzen du.
Mireya Forel. ARGAZKIA: CAPIRE
Ekintzaile honentzat, gerra ez dira soilik bonbak, inbasioa, okupazioa eta emakumeen bortxaketa. “Beste pertsona batzuen oraina eta etorkizuna erabakitzea” ere bada. Alegia, kolonialismoa da.
Beltzezko Emakumeak -‘Women in Black’, ingelesez- emakume bakezaleen nazioarteko mugimendua da. Israelgo armadak Palestinan giza eskubideen urraketaren eta lurraldearen okupazioaren aurka protesta egiteko sortu zuen 1988ko urtarrilaren 9an Hagar Rublev feminista, bakezale eta ekintzaileak.
Mugimendua Italiara zabaldu zen. Donne in Nero erromako enbaxada israeldarraren aurrean manifestatzen hasi zen eta ondoren Golkoko Gerraren aurka. 1991Eko urriaren 9an Belgradeko Beltzezko Emakumeak sortu zen Balkanetako Gerrari erantzuteko.
Zibilizazio modernoaren balioak
Forel Beltzezko Emakumeak mugimeduarekin elkartu zen orduan. 1992 eta 1993 bitartean, sareak sortzen hasi zen, ikuspegi antipatriarkaletik ez ezik, dekolonialetik ere bai.
Horrek esan nahi du ikuspuntuaren, informazioaren eta hausnarketaren monopolioa Europak duela eta demokratikoa dela sinesteari uztea.
Are gehiago, egungo zibilizazio modernoaren balioak eraldatzen ez dituen iraultza batek gizarte patriarkala, autoritarioa eta arriskutsua ekarriko duela ohartarazi du.
“Bizitzaren ikuspegi osoa antolatzen duen supremazismo patriarkala zalantzan jartzen ez badugu, memoria atrofiatu batean parte hartuko dugu”
Gerrari eta haren inguruabarrei buruzko ikuspegi berritzailea du, eta ezarritako paradigmak hausten ditu. Adibidez:
- “Gorroto patriarkal nazionalistak” eragindako emakumeen banaketa gaitzesi du.
- Gerra gatazken konponbide gisa onartzeko faktoreak aztertzearen eta argitzearen garrantzia nabarmendu du.
- Bortxaketa gerra-taktika gisa salatu du, baina, aldi berean, bere politizazioaz ohartarazi du, baita emakumeak biktimizatu nahi dituzten GKE batzuen aldetik ere. Ikuspegi horrek azpimarratzen du beharrezkoa dela kontuan hartzea gatazketan sexu-indarkerian inplikatutako hainbat dimentsio eta eragile.
- Besteen ikuspegi eta esperientziak ezabatzen dituzten ikuspegi historikoak, kultura desberdinen errekonozimendua eta gizateriari egiten dioten ekarpena mugatzen dituela kritikatu du.
- Gure kultura zibilizatzailea dela zalantzan jarri du, eta uste du konkista eta okupazio guztiek berekin dakartela lurra eta pertsonak bereganatzea, baita norbere lurraldean ere. Normandiako Lehorreratzean, adibidez, bortxatzaileak ez ziren etsaiak izan. “Amerikarrek emakume frantsesen jabetza-eskubidea izan zuten. Frantzia askatzera zetozen soldaduen zati batek frantziarren bortxaketa masiboa egin zuen”.
- Nabarmentzekoa da kontakizun historikoan ez dela aipatzen aparteko beste kultura batzuen parte-hartzea eta ekarpena, ezta natura deitzen diogunaren indar energetikoaren ezagutza ere, ezta emakumeek esklabotzaren aurkako borroketan izan zuten erresistentzia eta lidergoa ere. Brasil eta Kolonbia bezalako herrialdeetan emakumeak protagonista nagusiak izan ziren, ez biktima pasiboak, dio.
- Ikuspegi eurozentrikoak eta memoria historikorik ezak mendebaldeko feminismoari ere eragin diotela planteatu du. Bere iritziz, eskubideen alde soilik borrokatu beharrean, gizarte osoaren garapena zalantzan jarri beharko litzateke. Patriarkatuaren sustraiak, hark sortutako balioen eta gizonen arketipoak eta emaitza gisa sortu den gizartea aztertu beharko lirateke. “Eskubideak bidegabekeriak daudelako sortzen dira. Zergatik daude bidegabekeriak? Patriarkatua matxismoaren eta heterosexualitatearen eragilea da, ala harago doa? Zer balio eta gizon arketipo sortu ditu? Eta nolako gizartea sortu du? Bizitzaren ikuspegi osoa antolatzen duen supremazismo patriarkala zalantzan jartzen ez badugu, memoria atrofiatu batean parte hartuko dugu”.
